Próżno szukać! Ubawiłem się!
asji
Przymus bezpośredni bez ingerencji w nietykalność i wolność osobistą jednostki nie
występuje. To właśnie dolegliwość sprawia, że uprawniony uzyskuje podporządkowanie,
realizując tym samym cel zastosowania tego rodzaju środków. Jednak granica między
legalną ingerencją w nietykalność i wolność osobistą, a ich bezprawnym naruszeniem jest
płynna. Prawie wszystkie prawem dostępne śpb ograniczają ruchy i powodują
obezwładnienie jednostki, która nie może pokierować swoim zachowaniem i decydować
o swojej osobie.
Wyjątkiem są: kolczatka drogowa, pojazd służbowy, środki do
pokonywania zamknięć budowlanych i innych przeszkód (w tym materiały wybuchowe).
Celem zastosowania tego typu środków jest zapewnienie bezpieczeństwa i porządku
publicznego oraz ochrona praw i wolności jednostki, w tym przeciwdziałanie
bezpośrednim zamachom na życie i zdrowie osób trzecich poprzez uzyskanie
podporządkowania poleceniom Aby ingerencję uznać za legalną i nienoszącą znamion naruszenia należy stosować
przymus z uwzględnieniem:
- zasady niezbędności (konieczności) – art. 6 ust. 1 ustawy o śpb – środek
przymusu stosuje się w sposób niezbędny do osiągnięcia celów:
§ śpb można stosować wyłącznie, gdy jest to konieczne dla zapewnienia
bezpieczeństwa i porządku publicznego lub ochrony praw i wolności
jednostki, po wystąpieniu jednej z 14 przesłanek (art. 11 ustawy o śpb),
wyłącznie, gdy w inny sposób nie można zrealizować danego celu;
- zasady celowości - art. 7 ust. 2 ustawy o śpb – od użycia środka przymusu
należy odstąpić, gdy cel jego użycia został osiągnięty.
§ odstąpienie od dalszego użycia śpb stanowi wyznacznik legalności
samego ich zastosowania; jeżeli po ustaniu przesłanki, na mocy której
użyto przymusu, uprawniony dalej go stosuje, ingerując w nietykalność
i wolność osobistą jednostki, to działa on nielegalnie, a ingerencja
stanowi naruszenie tych wartości;
- zasady proporcjonalności – art. 6 ust. 1 ustawy o śpb – środka przymusu
bezpośredniego używa się proporcjonalnie do stopnia zagrożenia, wybierając
środek o możliwie jak najmniejszej dolegliwości.
§ w związku z faktem, że praktycznie każdy śpb ingeruje w nietykalność
i wolność osobistą, należy dobierać każdorazowo najmniej dolegliwy
środek, który jak „najpłycej” będzie ingerował w omawiane dobra.
Dolegliwość zastosowanego środka przymusu stanowi, obok celowości,
wyznacznik legalności zastosowania.
Realizacja powyższych zasad i działanie w granicach i na podstawie prawa powoduje
ingerencję, która, zgodnie z art. 31 ust. 3 Konstytucji, jest dopuszczalna pod warunkiem
działania w celu zapewnienia bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz ochrony praw
i wolności jednostki. Każde inne działanie, niezgodne z tymi zasadami, podjęte w innym
celu, nieuzasadnione merytorycznie i prawnie będzie nosiło miano bezprawnego
i naruszającego wolność i nietykalność osobistą.
Wśród środków, które zostały w zdawkowy sposób uregulowanie w Ustawie o śpb,
znajdują się także pojazd służbowy i paralizator. Podobnie jak w przypadku
powyższych środków ustawodawca bardzo ogólnie sformułował na czym miałoby
polegać zastosowanie pojazdu – w celu zatrzymania lub zablokowania innego pojazdu
albo pokonania przeszkody. Ustawodawca nie precyzuje jak daleko może się posunąć
uprawniony w realizacji tego celu. Czy np. pojazd służbowy ma stanowić wyłącznie
formę blokady, czy też np. możliwe jest zepchnięcie z drogi pojazdu, stanowiącego
zagrożenie. Jest to przecież również realizacja celu zatrzymania pojazdu. Po raz kolejny
decyzję podejmie uprawniony, stosujący ten środek przymusu i po raz kolejny może to
rodzić wątpliwości interpretacyjne.
No i masz w swojej ustawie.
Taranowanie motocykla bedzie uznane za naduzycie srodka przymusu.