Ja moze podsumuje ta "konfrontacje" w nastepujacy sposob.
Przy okazji niedawnej wizyty w Saysonicu, podczas ktorej porownywalem PY800 i PY85 na poziomie 42 cali, zwrocilem uwage na osobne pomieszczenie w tym salonie, stanowiace swego rodzaju "studio". W tymze "studiu" stoi kanapa otoczona glosnikami kina domowego, a przed ta kanapa stoi Panasonic PY700 (bodajze 50"). Pomieszczenie to - w odroznieniu od tego, ktore widac na budapesztenskim zdjeciu - jest praktycznie calkowicie zaciemnione (jedynym swiatlem, jakie sie w nim znajdowalo, bylo swiatlo dzienne wpadajace przez otwarte drzwi plus to, co wyswietlal Panasonic).
Teraz tak...
Wiadomo, ze PY800 bije na glowe PY700 pod wzgledem kontrastu i poziomu czerni (delegacja na CES juz dawno mowila, ze czernia PY800 niemal dorownuje Pioneerom serii 508/5080). Jesli wiec w studiu w Saysonicu (oswietlonym niewielka iloscia swiatla dziennego, poodbijanego od pieciu scian) PY700 - ktory przeciez ustepuje PY800 znacznie - prezentuje czern taka, ze z odleglosci paru metrow ciezko na pierwszy rzut oka zauwazyc granice ramki okalajacej ekran, jestem sklonny z pelna swiadomoscia powtorzyc, ze na tym zdjeciu z Budapesztu obraz na Panasonicu jest rozjasniony do granic mozliwosci, byle tylko udalo sie uzyskac szara czern. I tak jak mowie - nie opieram swojej opinii na tym, ze czarny nie jest czarny, ale na tym, ze ze wzgledu na nienaturalne zwiekszenie jasnosci ewidentnie jasne partie obrazu zrobily sie biale wszedzie tam, gdzie powinny zawierac mase detali.
Cale szczescie, ze autorzy tego porownania nie musieli porownywac TRZECH modeli - LX5090, PY800 i PY700... bo w przypadku PY700 zabrakloby skali, jesli chodzi o regulacje jasnosci, i musieliby chyba kombinowac z wymiana ekranu na LCD, zeby zapewnic wlasciwa roznice w poziomie czerni w stosunku do rozjasnionego na maxa PY800
, ale oddaję atmosferę różnicy w 100 %.